Πριν γίνει διάσημος ντετέκτιβ, ήταν “φρέσκος” και άγνωστος μεταξύ αγνώστων.. Πριν αρχίσει να φοράει το τμβληματικό του καπέλο, τα μαλλιά του ανέμιζαν και ξεδιπλωνόταν η.α γοτοτετε Όμως πριν αρχίσει να λύνει τα μυστήρια των άλλων, έπρεπε να λύσει το μεγαλύτερο και σημαντικότερο για τον ίδιο: το μυστήριο πίσω από το θάνατο της μητέρας του. Το Sherlock Holmes: Capitolo Uno είναι η αρχή της ιστορίας, ένα prequel των υπολοίπων παιχνιδιών και περιλαμβάνει μια ολοκαίνουρια ιστορία που δεν αποτελεί μεταφορά από κάποιο βιβλίο του Sir Arthur Conan Doyle. Η Frogwares, με τεράστια πείρα σε παιχνίδια Avventura και Δη Sherlock Holmes, πήρε Αρκετά ρίσκα με το Capitolo one με κάποια να νποδίδοι.
Για αρχή, ο κορμός. Πρόκειται για ένα παιχνίδι avventura όπου ο παίκτης, ως Σέρλοκ, πρέπει να αναζητά και να συγκεντρώνει στοιχεία προκειμένου να λύσει δύσκολες υποθέσεις που απασχολούν τους γύρω του, στην προκειμένη προτού φτάσει να λύσει την προσωπική του υπόθεση. Στοιχεία μπορεί να μαζέψει με διάφορους τρόπους: κρυφακούγοντας συζητήσεις, παρατηρώντας το περιβάλλον, βρίσκοντας σχετικά αντικείμενα κι έπειτα συνδυάζοντάς τα στο μυαλό του για να βγάλει συμπεράσματα. Όλα αυτά γίνονται μέσω gameplay, με τον παίκτη να έχει στη διάθεσή του ένα είδος “visione detective” όπου όλα γίνονται ασπρόμαυρα κι ο Σέρλοκ μπορεί να απομονώσει σημαντικά στοιχεία στο χώρο. Έπειτα, μπορεί να κρυφακούει συζητήσεις και να κρατάει λέξεις-κλειδιά και τέλος, να ψηλαφίζει αντικείμενα για να βρει μυστικές πτυχές τους ή να τα κρατήσει απλώς ως στοιχεία που βοηθούν την υπόθεση. Κάποια από όλα αυτά έχουν ενδιαφέρον και δυσκολία, κάποια είναι απλώς εκάνευ.
Για παράδειγμα, η συλλογή στοιχείων και κοντινή ανάλυση π.χ. πτώματος ή σκηνής εγκλήματος έχει ενδιαφέρον καθώς ο παίκτης ψάχνει να βρει τα στοιχεία με το μάτι (και τη βοήθεια του κέρσορα που αλλάζει χρώμα πάνω από τα ενδιαφέροντα σημεία). Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις που μιλάει με κάποιον σημαντικό χαρακτήρα για πρώτη φορά, προσπαθεί να κατανοήσει για τι είδος ανθρώπου πρόκειται εξετάζοντας στοιχεία πάνω του κι έπειτα φτάνοντας σε ένα από δύο συμπεράσματα. Μέσα σε λα, το μικρό περιθώριο λάθους και η απουσία επανάληψης βπηθούν την εμπειρία να έχει ισορδα εκικ ειαμορα Από την άλλη, τα origliare όπου κρυφακούει άλλους, χάνουν αυτή την ισοροπία. Ο παίκτης πρέπει να ακούει διαλόγους και να κρατάει ή πετάει λέξεις .ρι φι Αν δεν πιάσει τις σωστές, τότε πρέπει να επαναλάβει τη διαδικασία. Μια άλλη, παρόμοια κατάσταση υπάρχει και όταν πρέπει να ρωτήσει περαστικούς για στοιχεία, όπου δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρο με τι πρέπει να μοιάζουν (π.χ. ντυμένοι με ακριβά ρούχα) ή τι πρέπει να φοράει ο Σέρλοκ, αξιοποιώντας το guardaroba του. Έτσι, ο παίκτης ενδεχομένως Απλά να ρωτάει τους πάντες και να χάνει λεπτά Ακούγοντας τις ίδιδει ερος εικμμ καμm
Το σχετικό σύστημα Guardaroba καθαυτό, έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Ο παίκτης αλλάζει ρούύα, καπέλο, γένια και μακιγιάζ μια να μεταμφιεστεί σε κάτι άλλο, από εννγανάτη. Με αυτό τον τρόπο αποκτά πρόσβαση σε σημεία που δε μπορεί ως Σέρλοκ ή παρουσιάζεται ως κάτι διαφορετικό και αποσπά πληροφορίες αφού πλέον τον εμπιστεύονται. Το συγκεκριμένο σύστημα αξιοποιείται περιείται πκτός των βασικών αποστολών απότε όποιος το να εια το ριςΣ ειΑ τιο Α Μιλώντας για αυτά, η βασική υπόθεση “L’amore di una madre” είναι πρακτικά η κύρια αποστολή, όμως για να προχωρήσει χρειάζεται να λύνονται μία-μία άλλες τέσσερις υποθέσεις. Υπάρχουν άλλες εννέα μεγάλες υποθέσεις όπως και 16 μικρότερες ιστορίες. Οι βασικές υποθέσεις ενσωματώνονται αρμονικά στην ιστορία, ενώ οι υπόλοιπες εμφανίζονται οργανικά στο νησί της Cordona και μπορούν να ξεκλειδωθούν ακούγοντας έναν περαστικό, διαβάζοντας ένα έντυπο κλπ. Η ποιότητα είναι γενικά καλή και η ποικιλία μεγάλη, έχοντας οτιδήποτε από βίαια εγκλήματα έως κωμικές σκηνές και «φαντάσματα» που τελικά είναι … τσαρλατάνοι με σάρκα και οστά.
Αναμφίβολα, η ελευθερία να γράψουν δικές τους ιστορίες «έλυσε» τα χέρια στους συγγραφείς της Frogwares και το αποτέλεσμα είναι μια πιο προσωπική ιστορία που πράγματι έχει ενδιαφέρον και δίνει προσωπικότητα στον (αργότερα) διάσημο Σέρλοκ, παράλληλα χωρίς να μοιάζει αχρείαστη. Μαζί της, οι παράλληλες μικρές και μεγάλες υποθέσεις είναι κατά κύριο λόγο ενδιαφέρουσες και καλογραμμένες, οπότε όσοι λατρεύουν τέτοιου είδους παιχνίδια πιθανότατα θα ασχοληθούν με τις περισσότερες -αν όχι όλες- από καθαρό ενδιαφέρον. Ένα πρόβλημα, που μπορούσε μάλιστα να αποφευχθεί, είναι η δομή του παιχνιδιού. Όχι, τοο Capitolo one Δεν υπονοεί πως θα “σπάσει” σε κεφάλαια, απλώς ότι πρόκειται για το πρώτο κεφάλαιο το το το το το το το το το το το το το Το προβληματικό στοιχείο είναι ο ανοιχτός κόσμος της Cordona, τους γραφικούς και πλακόστρωτους δρόμους της οποίας εξερευνά ο παίκτης επισκεπτόμενος τα διάφορα μαγαζιά (π.χ. ρούχων), πηγαίνοντας από υπόθεση σε υπόθεση ή ανοίγοντας τις πόρτες του αστυνομικού τμήματος για να κάνει μια αναδρομή στα αρχεία και να εντοπίσει πληροφορίες.
Όμως ο κόσμος είναι τόσο στατικός κι αδιάφορος μηχανικά που η ύπαρξη viaggio veloce είναι σωτήρια, καθώς ο παίκτης αφότου εξερευνήσει λίγο την Cordona σίγουρα θα προτιμήσει να τηλεμεταφέρεται από το να περπατάει όλες αυτές τις αποστάσεις. Παρόλα αυτά, τα περιβάλλοντα είναι πανέμορφα και οι κύκλοι ημέρας / νύχτας ιδανικοί για μερικά εξίσου όμορφα screenshot στους εμπνευσμένους από την Ιταλία δρόμους, τις ακτές και τα σπίτια. Η έπαυλη Stonewood όπου μένει ο Σέρλοκ, το πατρικό του, μπορεί να επιπλωθεί αγοράζοντας αντικείμενα από τα διάφορα μαγαζιά της Cordona κι όντως από την αρχή ως το τέλος το σπίτι μεταμορφώνεται από ερείπιο σε πραγματικό στολίδι, ενώ ο Σέρλοκ χαίρεται που ξαναζεί παιδικές στιγμές βλέποντας τα πάντα στη θέση τους. Μια δόση ζωηράδας προσφέρει ο Jon, ο πιστός φίλος του Σέρλοκ που τον συνοδεύει διαρκώς … για κάποιο λόγο που δε θα αποκαλυφθεί εδώ καθώς παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Είναι επίσης ένα από τα κομμάτια που κάνουν το τέλος τόσο σημαντικό και τραγικό, δείχνοντας μια εύθραυστη πλευρά του νεαρού Σέρλοκ που δύσκολα θα έβλεπε κανείς σε μετέπειτα παιχνίδια – κυρίως γιατί στο Capitolo Uno βρίσκεται στην κατάλληλη ηλικία για τέτοιου είδους ιστορίες. Επίσης, είναι ένας ήδη ικανότατος και ταλαντούχος ντετέκτιβ οπότε αυτό αφήνει χώρο στην ιστορία να παρουσιάσει περισσότερο την ανθρώπινη πλευρά του παρά την επαγγελματική.
Ο Jon, μάλιστα, επηρεάζει και το gameplay. Ορισμένες φορές βάζει στοιχήματα με τον Σέρλοκ, όπως το να βρει τον άνθρωπο που ψάχνει με την πρώτη ευκαιρία ή να τελειώσει μια ξεχασμένη παρτίδα σκάκι με μια κίνηση. Δεν υπάρχει κάποια επιβράβευση για τα στοιχήματα πέραν της ικανοποίησης και διασκέδασης, αλλά λίγη σημασία έχει το βραβείο – τις περισσότερες φορές αξίζει να ασχοληθεί κανείς μιας και ενσωματώνονται στη ροή του παιχνιδιού, δεν είναι καν missioni secondarie. Ένα άλλο κομμάτι όπου εμφανίζεται ο Jon είναι σε διάφορες σκηνές για να δώσει συμβουλές στον παίκτη / Σέρλοκ, είτε με φυσική παρουσία είτε μέσω του Casebook όπου αποθηκεύονται όλες οι πληροφορίες. Δυστυχώς, η αποτελεσματικότητά του είναι 50-50 – είτε θα βοηθήσει πολύ είτε κα. Κυρίως στο τετράδιο, είχε πλάκα όταν μετά από επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις σε λάθος άτομα έβγαινε ειδοποίηση πως προστέθηκε κάτι νέο στο τετράδιο κι αυτό το νέο ήταν τα λόγια του Jon που έλεγε πως κάτι γίνεται λάθος και … τίποτα άλλο. Υπήρχαν μετρημένες 11 σερί σημειώσεις με παραλλαγές του «τα κάνεις όλα λάθος», 11 σχετικές ειδοποιήσεις και 11 φορές ανοίχτηκε το μενού για να επιβεβαιωθεί το γεγονός. Μετά τις 2-3 φορές, σταμάτησε να έχει πλάκα κι έγινε όχι μόνο κουραστικό αλλά εμπόδιο στη διασκέδαση, καθώς το σύστημα έλεγε πως μια νέα σημείωση προστέθηκε κι η σημείωση ήταν απλά τα λόγια του Jon για μια ακόμη αποτυχία.
Από το Casebook, ο παίκτης μπορεί να αναλύσει στοιχεία και στο τέλος της υπόθεσης να βγάλει συμπεράσματα μέσα στο “Mente Palace”, έχοντας δύο εκδοχές για τα γεγονότα και δύο βασικούς υπόπτους για να διαλέξει. Κάποιες φορές, αξίζει ο παίκτης να κάνει τα … στραβά μάτια γιατί ο ύποπτος ή δράστης έχει μια ιστορία που διχάζει και ραγίζει καρδιές, ενώ άλλες φορές δίχως δισταγμό μπορεί να βγάλει συμπέρασμα. ? Σε κάποιους θα αρέσει αυτό, αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα για πολλαπλά ουςάώ σλλ Κι εδώ υπάρχει ένα ακόμη αχρείαστο στοιχείο, ευτυχώς με skip: χημεία. Ορισμένες φορές ο Σέρλοκ θα πρέπει να κάνει χημικές ενώσεις και αναλύσεις, με τον παίκτη να διαλέγει διάφορες κάρτες αυξομείωσης στατιστικών για να πετύχει το αποτέλεσμα που επιθυμεί. Δεν υπάρχει πραγματικά κανένας λόγος για άλλο ένα Mini-game και πόσω μάλλον πνα τόσο βαρετο βαρετό skip – ευτυνα ρια τιος εια τια Παρομοίως, ένα ακόμη πιο αχρείαστο κομμμάτι (ίσως απόροια του Open World) είναι οι ανταλλαγές πυροβολισών εοκις πυροβολισών εοοοέβλώώώώώ μμμμάτι (ίσως απόροια του Open World) Στη βασική ιστορία, είναι ελάχιστες οι φορές που θα του ζητηθεί να τραβήξει πιστόλι για να υπερασπιστεί τον εαυτό του έχοντας την επιλογή να σκοτώσει ή να συλλάβει τους αντιπάλους του. Ένα παράδοξο είναι πως, αν φορούν μεταλλική μάσκα, τότε πρέπει πρώτα να αφαιρεθεί με σφαίρες η πανοπλία ώμων και έπειτα η μάσκα – όντως δεν λειτουργούν τα colpi alla testa αν δε φύγει πρώτα η πλαϊνή πανοπλία!
Αν ο παίκτης επιθυμεί να συλλάβει τους εχθρούς, κάτι που πραγματικά θα έκανε ο Σέρλοκ δηλαδή, τότε πρέπει να χρησιμοποιήσει το περιβάλλον για να τους ακινητοποιήσει κι έπειτα με ένα eventi quick-tempo να τους ρίξει αναίσθητους. Μάλλον γνωρίζοντας ότι δεν θα είναι το αγαπημένο κομμάτι των παικτών, η Frogwares επιτρέπει την αποφυγή μαχών μέσω σχετικής ρύθμισης, οπότε τουλάχιστον δεν είναι απαραίτητο να τις ζήσει κανείς. Δεν είναι τόσο κακοί οι μηχανισμοί Shooting, όσο αχρείαστοι και εκτός λογικής για τίτλο Σέρλοκ χολμΣ. Μάλιστα, μπάρχουν ορισμένα Bandit Bases όου ο παίκτης κάνει επιδρομή και πολεμά κακοποιούς σε κύμαοιοπγοποια. Οι ηθοποιοί, ειδικά του βασικού καστ, κάνουν πολύ καλή δουλειά με το υλικό το . Ο Σέρλοκ είναι έξυπνος, γόης, ετοιμόλογος, μιλάει ακατάπαυστα και στοχευμένα ενίοτε με μια καλή δόση χιούμορ – ό, τι πρέπει για τη νεαρή εκδοχή του γνωστού χαρακτήρα. Στις πιο σοβαρές στιγμές, κυρίως προς το φινάλε που είναι αρκετά σκοτεινό, μπορεί να επιδείξει σοβαρότητα κάνοντας την πιο αστεία πλευρά του να μοιάζει με μηχανισμό άμυνας. Φυσικά, ο Jon επίσης δε χάνει ευκαιρία να πειράξει ή να συμπληρώσει τον φίλο του, με τους διαλόγους μεταξύ των δύο να μην είναι κουραστικοί παρότι αρκετά συχνοί στη διάρκεια των περίπου 18 ωρών που διαρκεί το παιχνίδι.
Στον τεχνικό τομέα, καλά και κακά νέα. Το παιχνίδι δείχνει όμορφο αισθητικά, ο φωτισμός είναι εξαιρετικός και τα μοντέλα των βασικώτινξίωωνακε ρο εο εκικε Ορισμένες Σκηνές Δείχνουν εκπληκτικές σε Playstation 5 και οι βόλτες στην cordona σίγουρα θα εντυπωσιάσουν. Όμως η απόδοση όχι και τόσο, αφού υπάρχουν συχνά πτώσεις από τα 60fps οι οποίες είναι μεν στιγμιαίες αλλά συμβαίνουν κάθε λίγα δευτερόλεπτα στα πιο ανοιχτά περιβάλλοντα οπότε γίνονται αντιληπτές κι ενοχλητικές. Επιπλέον, για κάποιο λόγο τα γένια που μπορεί να φορέσει ο Σέρλοκ έχουν όλα πάρα πολύ περίεργη εμφάνιση, σαν να τρεμοπαίζουν τα γραφικά και σε καμία περίπτωση δε θυμίζουν τρίχες – πάνω στο λεπτομερές και προσεγμένο πρόσωπο του Σέρλοκ, δείχνουν εντελώς παράταιρα. Δεν πρόκειται για θεμελιώδη προβλήματα, αλλά σίγουρα θα ενοχλήσουν σιιικ ή μεγάλο βαθμό. Συνοψίζοντας, το Sherlock Holmes: Chapter One είναι ένα μεγάλο κι ενδιαφέρον παιχνίδι με περιπέιτεια μ. Ο Σέρλοκ είναι άκρως ενδιαφέρων χαρακτήρας στα νεότερα χρόνια του, η βασική υπόθεση με το θάνατο της μητέρας του θα «ταρακουνήσει» και οι υπόλοιπες είναι κατά κύριο λόγο εξίσου καλογραμμένες. Com’altro περισσότεροι μηχανισμοί λειτουργούύ καλά και βάζουν τον παίκτη στη λογική του ντετέκτιβ.
Αν η Frogwares μπορούσε να βγάλει τον ανοιχτό κόσμο που αχρείαστα μεγαλώνει το παιχνίδι και τις αποστάσεις, έβγαζε μηχανισμούς όπως τα intercettazioni, riprese και χημεία, βελτίωνε λίγο τα μενού (π.χ. Casebook και Jon) και τέλος έφτιαχνε τα προβλήματα απόδοσης, θα ήταν ένα παιχνίδι που εύκολα θα μπορολσε μα προταθεί στον καθένα κι όχι μόνα κι ις ίοςςςςςΣ φίλους τους φίδους του είδους. Ως μιει, είναι μια πολύ μαλή προσπάθεια και σε ένα sequel η frogwares θα πρέπει να κάνει μικικροδιορθώσιόαν ανια τια τια τιορθώσεια
“Difensore generale della birra. Specialista alimentare estremo. Comunicatore. Appassionato di Internet. Pensatore. Appassionato pioniere di zombi.”
